My LA story so far..
Door: Myrthe Keus
Blijf op de hoogte en volg Myrthe
15 Februari 2014 | Verenigde Staten, Los Angeles
Zondagochtend 2 februari was het dan zo ver, mijn grote avontuur ging na maanden lange voorbereiding nu toch echt beginnen! Inmiddels zijn we nu al bijna 2 weken verder, maar wat is er veel gebeurd in die tijd.
Eenmaal afscheid genomen van iedereen op het vliegveld, was het tijd om te gaan. Vol goede moed kwam ik aan bij de gate. Mijn vliegticket werd gescand, maar hij gaf een rood licht. Toegang tot het vliegtuig werd geweigerd doordat er een cijfer verkeerd was op mijn visa. Ik moest mijn ESTA opnieuw aanvragen en mijn vlucht omboeken. Gelukkig hoefde ik maar 2 uurtjes te wachten tot de volgende vlucht en hoefde ik niks te betalen, omdat het ook een fout was van de incheckbalie.
Alles verliep daarna goed en kwam rond 6 uur ’s avonds hier aan in Los Angeles. Transfer van het vliegveld naar het hotel waar ik verblijf was van te voren al geregeld dus daar hoefde ik me geen druk om te maken. We liepen naar buiten en het leek net of ik nog in Nederland was, het regende namelijk. Toen ik later in de residentie aankwam werd mij verteld dat het maar ongeveer 10 dagen per jaar hier regent, maar dat het de komende weken wel steeds beter weer werd gelukkig. Ik werd naar mijn kamer gebracht en maakte kennis met mijn 2 kamergenootjes. Een chinees en een meisje uit Luxemburg. Met de chinees heb ik tot op de dag van vandaag niet meer dan 10 woorden gewisseld, want ze is niet heel sociaal ingesteld. Gelukkig kon ik het wel meteen goed vinden met Sarah, het meisje uit Luxemburg.
De volgende dag, maandag, was onze eerste schooldag. Maar een kort dagje, want het was alleen uitleg over de school en de omgeving. Om 12 uur waren we klaar en besloten Sarah en ik het strand op te zoeken, die was maar een paar minuutjes lopen van de school vandaan. We genoten al meteen van de omgeving van Los Angeles en ook van het strand. Volgende ding op ons te-doen lijstje was boodschappen doen. Ik moest eerst langs de bank om te pinnen. Eenmaal aangekomen bij een ATM werd mijn pas geweigerd. Wij naar een andere bank, maar ook daar werd mijn pas geweigerd. Geen geld voor mij dus. Gelukkig was Sarah zo aardig om mij wat geld te lenen zodat ik wel wat te eten had. Na veel contact met thuis en met de bank bleek dat de bank mijn pas had geblokkeerd voor alleen Noord-Amerika. Gelukkig kon het opgelost worden en ik kon na een paar dagen zonder geld, eindelijk weer geld pinnen! ☺
Verder verliep de week goed. De eerste schoolweek was relaxed. Dinsdag had ik meteen een level test, om te kijken of je een niveau omhoog kon en de week daarna bleek dat ik meteen al een niveau omhoog was gegaan!
Het eerste weekend brak aan. Sarah en ik hadden ons ingeschreven voor een VIP tour door Warner Bros. Wat was dat gaaf! We hebben de set van The Big Bang Theory en Friends gezien. Ook hebben we de straten gezien waar ze vaak filmen. Ik zal de foto's ook hier plaatsen.
Tijdens die tour hebben we een meisje uit Noorwegen ontmoet, Charlotte. Zij ging de dag erna met haar roommate naar Venice Beach en vroeg of wij mee wilde. Zondag ochtend hebben we de bus naar Venice Beach genomen en zijn daar de hele dag geweest. Wat een beleving was dat! Ik zal hieronder wat foto’s zetten.
Het weekend vloog voorbij en de schoolweek brak weer aan. Sarah en ik waren van plan om in het weekend fietsen te kopen, maar omdat we daar geen tijd voor hadden, besloten we dat maandag na school te doen. Ik had een hele gave fiets gevonden voor maar $110. Vanaf nu hoefde ik niet meer met de bus naar school, maar kon ik lekker fietsen ☺
Woensdagochtend 12 februari. Ik stapte op mijn fiets rond 8 uur ’s ochtends voor een lang dagje school. Hier in Amerika zijn er bijna geen fietspaden, dus de fietsers die er zijn fietsen op de stoep. Ze waren alleen op een stukje aan de stoep bezig dus moest ik er omheen op de weg. Voordat ik de straat op ging keek ik nog of er geen auto aankwam en ik reed er omheen. Opeens kwam er van links een auto heel hard voorbij en raakte mijn stuur. Ik viel achterover op de straat en daar lag ik dan. Alles deed pijn. De auto’s die voorbij kwamen reden gewoon om me heen. Na 2 minuten stopte er eindelijk een auto en kwamen mensen me helpen. 911, de Amerikaanse 112, werd gebeld en na een paar minuten was er een ambulance en politie. Ik zat op de stoep en voelde me duizelig en misselijk. Er werd van alles aan mij gevraagd eerst door de politie en daarna door de ambulance medewerkers. Ik werd op een soort bord gelegd en werd de ambulance in gedragen. Omdat ik ook op mijn hoofd was gevallen mocht ik niet lopen. Ik werd naar het ziekenhuis gereden en werd daar onderzocht door een dokter. Omdat ik op mijn allebei mijn armen was gevallen en ik mijn linker arm niet meer kon bewegen, werden er foto’s van gemaakt om te kijken of ze niet gebroken waren. Gelukkig waren ze niet gebroken, maar was mijn linkerarm alleen gekneusd. Ik moest wat papieren ondertekenen en ik was weer vrij om te gaan. De verpleegster raadde me wel aan om de komende dagen rustig aan te doen, want mijn hoofd had ook een klap gehad.
Nu, vrijdag 14 februari, gaat het al weer wat beter. Ik heb de afgelopen dagen rustig aan gedaan en niet naar school geweest. Al mijn spieren, vooral mijn nek, doen nog erg zeer omdat ik een harde klap heb gemaakt. Ook heb ik nog hoofdpijn, maar gelukkig gaat het al wel weer beter!
Afgelopen maandag had ik me ingeschreven voor een tour door LA voor morgen, zaterdag. Dus ik hoop dat ik me morgen weer wat beter voel zodat ik wel mee kan.
Afgezien van mijn ongeluk, heb ik het onwijs naar mijn zin hier en ben ik volop aan het genieten van deze mooie stad. Elke dag ontmoet ik weer nieuwe mensen op school, maar ook in de bus. Sarah en ik raakte aan de praat met een Amerikaanse man die zelf vroeger ook erg veel heeft gereisd. Omdat hij wat terug wilde doen voor de mensen die hem toen hebben rondgeleid, gaf hij ons zijn nummer. Als we ooit eens in Long Beach waren moesten we hem bellen en dan zou hij ons rondleiden. Zomaar een voorbeeld van de mensen hier. Het is wel erg wennen, want mensen die je niet kent geven je uit het niets complimentjes over je schoenen of over je haar (Sarah heeft blauw haar, dus die hoort dat heel vaak) of gaan tegen je praten, maar dat is hier heel normaal. Ik kan er wel aan wennen ☺ Ook het Engels praten gaat me erg goed af en gaat elke dag beter.
Ik zal jullie op de hoogte houden!
With love from LA,
Myrthe.
Eenmaal afscheid genomen van iedereen op het vliegveld, was het tijd om te gaan. Vol goede moed kwam ik aan bij de gate. Mijn vliegticket werd gescand, maar hij gaf een rood licht. Toegang tot het vliegtuig werd geweigerd doordat er een cijfer verkeerd was op mijn visa. Ik moest mijn ESTA opnieuw aanvragen en mijn vlucht omboeken. Gelukkig hoefde ik maar 2 uurtjes te wachten tot de volgende vlucht en hoefde ik niks te betalen, omdat het ook een fout was van de incheckbalie.
Alles verliep daarna goed en kwam rond 6 uur ’s avonds hier aan in Los Angeles. Transfer van het vliegveld naar het hotel waar ik verblijf was van te voren al geregeld dus daar hoefde ik me geen druk om te maken. We liepen naar buiten en het leek net of ik nog in Nederland was, het regende namelijk. Toen ik later in de residentie aankwam werd mij verteld dat het maar ongeveer 10 dagen per jaar hier regent, maar dat het de komende weken wel steeds beter weer werd gelukkig. Ik werd naar mijn kamer gebracht en maakte kennis met mijn 2 kamergenootjes. Een chinees en een meisje uit Luxemburg. Met de chinees heb ik tot op de dag van vandaag niet meer dan 10 woorden gewisseld, want ze is niet heel sociaal ingesteld. Gelukkig kon ik het wel meteen goed vinden met Sarah, het meisje uit Luxemburg.
De volgende dag, maandag, was onze eerste schooldag. Maar een kort dagje, want het was alleen uitleg over de school en de omgeving. Om 12 uur waren we klaar en besloten Sarah en ik het strand op te zoeken, die was maar een paar minuutjes lopen van de school vandaan. We genoten al meteen van de omgeving van Los Angeles en ook van het strand. Volgende ding op ons te-doen lijstje was boodschappen doen. Ik moest eerst langs de bank om te pinnen. Eenmaal aangekomen bij een ATM werd mijn pas geweigerd. Wij naar een andere bank, maar ook daar werd mijn pas geweigerd. Geen geld voor mij dus. Gelukkig was Sarah zo aardig om mij wat geld te lenen zodat ik wel wat te eten had. Na veel contact met thuis en met de bank bleek dat de bank mijn pas had geblokkeerd voor alleen Noord-Amerika. Gelukkig kon het opgelost worden en ik kon na een paar dagen zonder geld, eindelijk weer geld pinnen! ☺
Verder verliep de week goed. De eerste schoolweek was relaxed. Dinsdag had ik meteen een level test, om te kijken of je een niveau omhoog kon en de week daarna bleek dat ik meteen al een niveau omhoog was gegaan!
Het eerste weekend brak aan. Sarah en ik hadden ons ingeschreven voor een VIP tour door Warner Bros. Wat was dat gaaf! We hebben de set van The Big Bang Theory en Friends gezien. Ook hebben we de straten gezien waar ze vaak filmen. Ik zal de foto's ook hier plaatsen.
Tijdens die tour hebben we een meisje uit Noorwegen ontmoet, Charlotte. Zij ging de dag erna met haar roommate naar Venice Beach en vroeg of wij mee wilde. Zondag ochtend hebben we de bus naar Venice Beach genomen en zijn daar de hele dag geweest. Wat een beleving was dat! Ik zal hieronder wat foto’s zetten.
Het weekend vloog voorbij en de schoolweek brak weer aan. Sarah en ik waren van plan om in het weekend fietsen te kopen, maar omdat we daar geen tijd voor hadden, besloten we dat maandag na school te doen. Ik had een hele gave fiets gevonden voor maar $110. Vanaf nu hoefde ik niet meer met de bus naar school, maar kon ik lekker fietsen ☺
Woensdagochtend 12 februari. Ik stapte op mijn fiets rond 8 uur ’s ochtends voor een lang dagje school. Hier in Amerika zijn er bijna geen fietspaden, dus de fietsers die er zijn fietsen op de stoep. Ze waren alleen op een stukje aan de stoep bezig dus moest ik er omheen op de weg. Voordat ik de straat op ging keek ik nog of er geen auto aankwam en ik reed er omheen. Opeens kwam er van links een auto heel hard voorbij en raakte mijn stuur. Ik viel achterover op de straat en daar lag ik dan. Alles deed pijn. De auto’s die voorbij kwamen reden gewoon om me heen. Na 2 minuten stopte er eindelijk een auto en kwamen mensen me helpen. 911, de Amerikaanse 112, werd gebeld en na een paar minuten was er een ambulance en politie. Ik zat op de stoep en voelde me duizelig en misselijk. Er werd van alles aan mij gevraagd eerst door de politie en daarna door de ambulance medewerkers. Ik werd op een soort bord gelegd en werd de ambulance in gedragen. Omdat ik ook op mijn hoofd was gevallen mocht ik niet lopen. Ik werd naar het ziekenhuis gereden en werd daar onderzocht door een dokter. Omdat ik op mijn allebei mijn armen was gevallen en ik mijn linker arm niet meer kon bewegen, werden er foto’s van gemaakt om te kijken of ze niet gebroken waren. Gelukkig waren ze niet gebroken, maar was mijn linkerarm alleen gekneusd. Ik moest wat papieren ondertekenen en ik was weer vrij om te gaan. De verpleegster raadde me wel aan om de komende dagen rustig aan te doen, want mijn hoofd had ook een klap gehad.
Nu, vrijdag 14 februari, gaat het al weer wat beter. Ik heb de afgelopen dagen rustig aan gedaan en niet naar school geweest. Al mijn spieren, vooral mijn nek, doen nog erg zeer omdat ik een harde klap heb gemaakt. Ook heb ik nog hoofdpijn, maar gelukkig gaat het al wel weer beter!
Afgelopen maandag had ik me ingeschreven voor een tour door LA voor morgen, zaterdag. Dus ik hoop dat ik me morgen weer wat beter voel zodat ik wel mee kan.
Afgezien van mijn ongeluk, heb ik het onwijs naar mijn zin hier en ben ik volop aan het genieten van deze mooie stad. Elke dag ontmoet ik weer nieuwe mensen op school, maar ook in de bus. Sarah en ik raakte aan de praat met een Amerikaanse man die zelf vroeger ook erg veel heeft gereisd. Omdat hij wat terug wilde doen voor de mensen die hem toen hebben rondgeleid, gaf hij ons zijn nummer. Als we ooit eens in Long Beach waren moesten we hem bellen en dan zou hij ons rondleiden. Zomaar een voorbeeld van de mensen hier. Het is wel erg wennen, want mensen die je niet kent geven je uit het niets complimentjes over je schoenen of over je haar (Sarah heeft blauw haar, dus die hoort dat heel vaak) of gaan tegen je praten, maar dat is hier heel normaal. Ik kan er wel aan wennen ☺ Ook het Engels praten gaat me erg goed af en gaat elke dag beter.
Ik zal jullie op de hoogte houden!
With love from LA,
Myrthe.
-
15 Februari 2014 - 09:41
Ans Van Der Toorn:
Hallo Myrthe,
Wat een leuk verslag. Niet alle dingen waren leuk natuurlijk, maar je schrijft wel gezellig! Jij hebt in 2 weken al meer meegemaakt dan wij in 2 maanden! Mooie foto's zeg, je zou zo een vakantie boeken!
Een hele fijne tijd daar toegewenst en we lezen het volgende verslag wel weer. Groetjes ome Teun en tante Ans. -
15 Februari 2014 - 09:56
Mieke Van Der Toorn:
Ziet er goed uit myth! Mooie foto's en wat gaaf dat je op de set van friends mocht kijken!! :)
Je heb indd veel meegemaakt, alleen maar leuk om de dingen te ontdekken.
'Beterschap' nog,en geniet ervan!
Veel liefs, Jaco&Mieke ♡ -
15 Februari 2014 - 10:26
Daisy Geukes:
Hee lieve Myrth!
Wat fijn dat je het zo naar je zin hebt! Ik schrok wel even toen ik las over het ongeluk, vooral in zo'n vreemd land, maar gelukkig ben je goed geholpen! Maar alsnog beterschap!
Ik vind het superfijn voor je dat je in ieder geval 1 leuke roommate hebt en hoop dat je er nog lekker van geniet :)
Heeeeeel veel kusjes en knuffels uit Nederland!
Liefs, Daisy -
15 Februari 2014 - 10:44
Corine Schimmel:
Hoi Myrthe
Goed om te lezen dat je het naar je zin hebt, je bent wel een pechvogel hoor meid, gelukkig is het allemaal goed gekomen en ben je nu aan het genieten!
Doe voorzichtig op de fiets, geniet van alles en iedereen, leuk om je zo te volgen, kijk uit naar je volgende verhaal
Liefs van ons uit Gouda xx -
15 Februari 2014 - 10:58
Margreet Keus:
Hoi lieverd, leuk om te lezen en te zien....sterkte met het herstel! Xx -
15 Februari 2014 - 15:34
Opa En Oma Keus:
Lieve Myrthe.
Wat fijn dat je het naar je zin hebt.En ontzettend leuk om zo met je mee te kunnen zien en lezen wat jij allemaal meemaakt. We hopen dat er nu geen vervelende dingen meer komen.
Veel liefs van opa en oma -
18 Februari 2014 - 18:51
John:
Spannend verhaal. En volgens mij onvergetelijke gebeurtenissen. Take care of yourself. Greetz John xxx -
23 Februari 2014 - 14:15
Cora V Heijningen:
Myrthe wat een verhaal, gelukkig kan je weer gewoon doorgaan met alles en is het gelukkig goed afgelopen. Maar je wist toch zeker wel dat ze in Amerika geen fietsers gewend zijn, vandaar dat er ook geen fietspaden zijn dus moet je als fietser dubbel zo goed uitkijken. Maar ik geloof wel dat het allemaal een hele belevenis voor je is, je zal er later nog veel aan terug denken. Veel pezier nog xxxxxCora
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
